Ei eventyrleg isbjørnjakt

Longyearbyen fredag 28. april 1972. Sola var komen attende og vinteren gjekk mot slutten, men Olav Vik Solheim og eg mangla ein viktig ting – å skyta isbjørn. Me hadde begge fellingsløyve på ein bjørn kvar, men denne vinteren hadde det vore lite bjørn på vestsida av Spitsbergen og det hadde ikkje lukkast oss å fylla kvoten. Så no eller aldri, tenkte me. Me får nytta helga og dra til austkysten. Der burde det vera større von om å finna bjørn.

Ettermiddagen vart nytta til pakking av diverse utstyr, ikkje minst bensin. Åtte jerrykanner hadde eg på sleden, så det burde halda til ein lang tur. Veret var fint og humøret på topp då me omsider tok farvel med Longyearbyen og svinga innover Adventdalen. Deretter var det Eskerdalen før me kom til Sassendalen. La så kursen austover og kom snart til Fulmardalen. No vart det ny kursendring mot aust og Agardhdalen og austkysten nærma seg.

Me stansa ikkje i Agardh, men la i veg nordover på Storfjorden, passerte Dunér og Mohnbukta og kom til Wichebukta. Målet var eigentleg Hinlopen, så me køyrde inn på land att og tok fatt på Negribreen. Dette var ukjent terreng for oss, men breen var slett og fin, og me såg ingen sprekker. Seinare har eg høyrt at folk har falle ned i sprekker på denne breen, men for oss var det ingen problem. Då me kom aust for Negribreen, tok me oss ned til sjøen på nordsida av Ginevrabotnen. Det var no seint på kvelden og på tide å slå leir for natta. Me sette opp teltet og tok fram turproviant. I tillegg tok me ein titt med kikkert utover isen, og der, langt der ute var det ein gul flekk som rørde på seg. Jau, det måtte vera ein bjørn, og den måtte me prøva å få tak i. Me la straks i veg utover isen. Olav køyrde litt mot vest og eg litt mot aust for å få betre oversikt i området. Eg såg ingen bjørn, men optimismen var stor, dette var spennande. Etter ei stund vart isen flat som eit stovegolv, så det var berre å gje gass, herleg. No la eg imidlertid merke til at det var mange fuglar i lufta, serleg havhest. Eg hadde ikkje venta å møta dei så tidleg på året på desse kantar, men, men – naturen kan vera forunderleg.